Cyrille Aimée (1984), dochter van een Franse vader en een Dominicaanse moeder , geboren en getogen in Samois- sur- Seine sloop op 14 jarige leeftijd het huis uit om te kunnen genieten van het jaarlijkse Django festival. Ze was gefascineerd door het leven, de sfeer en de cultuur van het zigeuner leven, hun vrijheid,hun joie de vivre en pas later kwam de interesse voor de muziek. Vooral de improvisatie trok haar aan en dat leidde uiteindelijk tot haar liefde voor de jazz. Een andere factor die haar aantrok in de jazzmuziek is het feit dat het een universele wereldtaal is, als je waar dan ook in de wereld een jazzclub binnen stapt kun je eigenlijk altijd wel meejammen, iedereen kent wel de klassiekers zoals ‘Take the A train” of “Sophisticated Lady” of de songs uit het American Songbook. Haar staat van dienst is inmiddels enorm, in 2007 won ze de Montreux Jazz Festival Competition, in 2010 was ze finalist in de Thelonius Monk Int. Jazz Competion en in 2012 werd ze de winnaar in de Sarah Vaughan Int. Jazz Competition. Met dit album meegerekend staat de teller van haar oeuvre inmiddels op 10.

Ik geef het eerlijk toe, ik had nog nooit over of iets van haar gehoord, maar het net biedt natuurlijk uitkomst, wat ik kon beluisteren klonk prima, jazzy en veelal met een soort van gypsy begeleiding, daarom is dit album nogal een deceptie, ik denk ook vooral voor haar fans. Hier ontfermt ze zich over composities van Stephen Sondheim, een beroemde Amerikaanse componist en tekstschrijver, hij schreef samen met Leonard Bernstein “West Side Story” en vele andere musicals. Nu moet me een ding van het hart, als ik ergens in muzikaal opzicht een hekel aan heb is het behalve Dixieland, Heavy Metal, Rap en Frans Bauer & co., ook aan musicals. Dat daar gelaten is het oeuvre ook niet geschikt voor de stem en het jazzy temperament van Cyrille Aimée, haar keuze voor dit genre ontgaat mij dan ook ten ene male en waarschijnlijk ook haar fans.

In 2013 was er een productie “A bed and a chair : a New York love story” met het Jazz at Lincoln Center Orch. Het was een samenwerking tussen Wynton Marsalis en Sondheim, veel vocalisten kwamen uit de Broadway scene, maar Amée was er ook bij en met haar jazz achtergrond maakte ze een geweldige indruk, haar vertolking van “Live alone and like it” was een groot succes. Dat heeft misschien bijgedragen tot haar keuze, maar ik vrees dat ook de muziekindustrie een rol heeft gespeeld, musicals verkopen beter dan jazz. Gelukkig dagen hier en daar nog sporen op van haar jazztalent zoals in het openingsnummer “Mary me little” met de Braziliaanse gitarist Diego Figueiredo en een strijkkwartet. “Take me to the World”met zijn second-line ritme en “Being Alive” met salsa elementen zijn niet onverdienstelijk en de gypsy swing in “So many people laat uiteindelijk horen wat haar specialiteit is en waarin ze uitblinkt. Jammer, een gemiste kans, graag volgende keer weer echte jazz en reminiscenties aan “Hot Club de France”.

Jan van Leersum.